انسان‌های راستگو، به صداقت حرف هیچکس شک نمی‌کنند و حرفِ همه را باور دارند.
انسان‌های دروغگو، تقریبا حرف هیچکس را باور ندارند و معتقدند که همه دروغ می‌گویند.
انسان‌های امیدوار، همواره در حال امیدوار کردن دیگرانند.
انسان‌های نا امید همیشه آیه یاس می‌خوانند.
انسان‌های شریف، همه را شرافتمند می‌دانند.
انسان‌های بزرگوار بیشترین کلامشان، تشکر از دیگران است.
انسان‌های نظر بلند، هرکاری برای هرکسی میکنند بازهم با شرمندگی می‌گویند:ببخشید که بیشتر از این از دستم بر نیامد.
انسان‌های تنگ نظر، هرکاری برای هرکس انجام دهند، چندین برابر می بینندش.
انسان‌های بامحبت، در نهایت مهربانی همه را با جانم ، عمرم ، عزیزم خطاب می‌کنند.
انسان‌های متواضع، تقریبا در مقابل خواسته همه دوستان می‌گویند: چشم سعی می‌کنم.
انسان‌های پرتوقع، انتظار دارند همه در مقابل حرف هایشان بگویند چشم.
انسان‌های حسود، همیشه فکر می‌کنند که همه به آنها حسادت می‌کنند.
انسان‌های دانا، در جواب بیشتر سوالات می‌گویند: نمی‌دانم.
انسان‌های نادان، تقریبا در مورد هر چیزی می‌گویند: من میدانم!

‌‌